Lang voordat er een proliferatie was van yoga -leraren in beroemdheden, was er Lilias Folan, die reikte vanuit de Midwest over de luchtgolven van de openbare televisie om yoga te brengen naar de gemeenschappelijke (en algemeen stijve) man en vrouw.
Vrouw, moeder van twee, en grootmoeder van vier, Lilias beoefent al meer dan 30 jaar yoga. Hoewel ze merkt dat haar gewrichten op 64 -jarige leeftijd meer met haar praten, is ze net zo geïnspireerd door de praktijk als altijd.
Stylesway VIP: Hoe heeft uw PBS Lilias laten zien! ontstaan?
Lilias Folan: Een van mijn studenten in de vroege jaren '70 ging naar huis en vertelde haar man, die producent was voor ons lokale PBS -station, WCET Channel 48, ik heb de perfecte persoon om een yogaserie te doen. Ik keek altijd naar Richard Hittleman toen ik voor het eerst met yoga begon. Hij had twee perfecte vrouwen achter hem, maar toen ik begon te onderwijzen, wist ik dat de lichamen waar ik naar keek niet perfect waren. Ik dacht, ik kan dit beter communiceren.
SV: Hoe lang was je al les toen je aan de serie begon?
LF: Ongeveer vijf jaar.
SV: Was het beangstigend om les te geven op televisie met relatief weinig onderwijservaring?
LF: Ik was te onschuldig om bang te zijn. Als je echt de dharma doet, zal niets je tegenhouden. Ik voelde onmiddellijk de connectie met mijn ongeziene studenten. De camera en het rood licht raakten zo verbonden met mij dat toen ik les gaf voor echte mensen, ik voelde, voelde ik me bijzonder.
SV: Het lijkt mij dat de media - televisie, video en internet - de verspreiding van yogapraktijken dramatisch hebben beïnvloed.
LF: Ik heb zojuist een brief ontvangen van iemand die met mijn video's heeft gestudeerd in een vuurtoren in Canada!
SV: Je leed aan depressie op een moment dat je leven alles leek te hebben - een echtgenoot, twee kinderen, een leuk huis - en dit is toen je naar yoga kwam. Heeft yoga u geholpen om gevoelens van voldoening te hebben?
Jaren 90 kapsels mannelijk
LF: Toen ik voor het eerst in yoga kwam, was het mentale ongemak dat ik had te gênant om met mijn arts over te praten. Ik was zo gewend om die mantel van verdriet te dragen, die diepe bron van onvrede die een deel van mij was. Ik heb twee tot drie jaar doorgebracht met een zeer fijne psychiater en sprak het verleden intelligent en met genezing. Maar de yoga begon het residu van een deel van het verdriet op te ruimen - spontaan en zeer langzaam. Ik moest veel ongemak doormaken. Wat de geest al lang is vergeten dat het lichaam zich herinnert.
SV: Welke poses waren toen het moeilijkst of ongemakkelijk voor u?
LF: Omdat ik erg atletisch ben, kwamen de houdingen gemakkelijk. Het moeilijkste was om nog steeds in meditatie te zitten of te liggen in ontspanning. Mensen zouden me vertellen dat ze niet dicht bij me konden zitten, ik zou zo'n vreselijke agitatie uitstralen. Wanneer ik yoga nidra zou doen, zouden deze misselijkheid en verdriet uit mijn buik komen, glinsteren en dan vertrekken. Ik zou vragen, is dit iets dat terugkeert? Maar het verliet me in plaats van naar binnen te gaan.
SV: How do you handle a student’s raw emotions when you’re teaching a class?
LF: I believe that if something arises, you don’t clamp it down, because it might wrap around your kidneys. I create a safe container and share my process with the class. I look at kidney stones as unshed tears. Tears are our birthright. The purpose of yoga is to know thyself. If thyself is having a moment of shimmering depression, let’s look at it, then let it go.
SV: Wat is uw praktijkroutine?
LF: Meditatie en ademhalingsoefening elke dag in de ochtend. Soms ben ik ter plekke en moet het 's avonds zijn. Ik doe elke dag een goed half uur van Asana, en een uur of zo in het weekend. Maar ik ga ook twee keer per week naar een sportschool en laat iemand me uitoefenen. En ik bezoek de Hatha -lessen van andere mensen. Ik ben een overwoekerde student.
SV: Wat is je beste advies?
LF: Maak dagelijks weer verbinding met uw innerlijke tevredenheid en stilte. Het is iets dat er altijd is, maar we raken er geen contact mee. Het is belangrijk om de getuige zelf naar de praktijk te brengen - dat is een van de links naar binnen. De getuige beoordeelt niet, observeert alles.
