Geef de schuld aan Jennifer Aniston. Sinds ze het scherm verlichtte als Rachel in de jaren 90, is ze een baken van wellness -inspiratie voor mij. Jen en ik zijn ongeveer even oud, hoewel ze, in tegenstelling tot ik, ze is gebeeldhouwd met een benijdenswaardige uitstraling van sereniteit. Haar geheim, herhaaldelijk weerspiegeld in interviews, omvat de praktijk van yoga.
For many years, my idea of wellness meant going to the gym’s spin class and getting my heart rate dangerously high while someone barked at me to tackle the mountain with ACDC blasting at unhealthy decibels. The music, the dark room, and the manic exercise delivered an incredible workout while drowning out whatever troubles I carried, at least for the duration of the class.
Terwijl ik furieus trapte, zou ik de yogastudenten zien slenteren voorbij, matten in de hand, met een rustige kalmte die mijn interesse wekte. Ze leken op een andere golflengte te werken.
Then four years ago, a fellow spinner and spry woman in her 60s coaxed me into attending my first yoga class. With no darkness or blaring tunes to hide behind, the room felt painfully quiet. We sat cross-legged in Sukhasana, focused on our breathing, and then brought our palms together in anjali mudra . I thought, This is easy enough.
Toen kregen we de opdracht om in een lage long te komen. Iedereen om me heen leek moeiteloos hun voet naar voren te manifesteren, terwijl ik verschillende slingers moest nemen. Van daaruit zorgde de schijnbaar eenvoudige daad van het optillen van mijn handen, leunend achterover en diep ademhalen, zorgde ervoor dat ik in een wiebelige paniek viel. Mijn geaarde knie deed pijn van zijn tête-à-tête met de mat en een serieuze aanval van imposter-syndroom begon.
Although I felt clumsy and stiff in yoga, I am a competitor at heart. (That alone shows you why I need yoga.) So I made it a point to come to class twice a week. Each time it was hard. The poses I awkwardly practiced began shifting my body—conditioned to move fast and hard—to spaces that were quiet and slow.
Aan het einde van een van die vroege Savasanas merkte ik dat ik overspoelde in luide, oncontroleerbare snikken. De instructeur naderde en legde een hand op mijn schouder terwijl mijn lichaam op mijn mat spatte en snot spatte. Het gebeurt vaker dan je zou denken, fluisterde ze. Mijn schaamte maakte plaats voor een lichter gevoel van kalmte.
Zes maanden later, toen de wereld stopte, had ik niet langer toegang tot een fiets en was ik niet bereid om mijn Rainy Day -fonds te gebruiken om een peloton te kopen. Mijn trainingsregime is verdwenen.
Herinnerend aan de verrassende spirituele gewichtloosheid die eerdere sessies hadden gegeven, had ik verschillende tijdelijke glooi met yoga. Ik zou de bemoedigende instructies van een YouTube -yoga -instructeur volgen, wetende dat mijn bewegingen niet op haar leken. Ik zou proberen de boom te poseren, mezelf feliciteren wanneer ik de woonkamerlamp niet had omgegooid terwijl ik mijn Golden Retriever heeft gekeken met ernstige bezorgdheid. De pose-geïnduceerde rust van een kind zou soms een cameo-verschijning opleveren, wat bevestigt dat Jen en alle andere yoga-enthousiastelingen iets goed hadden gekregen.
But with life moving at full throttle again, I’ve largely returned to my pre-yoga ways. That post-yoga serenity is still tempting, although I’m more inclined to go to a hard spin class than roll out my yoga mat.
Als een actieve deelnemer aan onze Rush-Life-cultuur, vind ik het gemakkelijker om weemoedig te denken over de positieve effecten van een regelmatige yogapraktijk dan zich er volledig mee te binden om ermee aanwezig te zijn. Yoga vereist een afstemming van geest en lichaam, terwijl spinnen me laat zone en het uitzweten. Ik kan door pijn als een maniak trappen, zonder een gedachte in de wereld. Spinnen gaat minder over accepteren en meer over ontsnappen.
Toch heb ik mijn mat nooit uit het zicht opgeborgen. Zelfs als het gewoon stof verzamelt, is het aanwezig en beschikbaar, een eenvoudige herinnering dat zelfs te midden van het hectische tempo van het leven, mijn 53-jarige zelf soms een dosis evenwicht nodig heeft, en het vermogen om Jen's schijnbare sereniteit te kanaliseren, één pose tegelijk.
