I’m standing on my mat during yoga class, palms pressed together in front of my heart, setting a silent intention. Eyes open, and I begin to move through Surya Namaskar (Sun Salutations), prayer vibrating through my bones. There is the flight of the feet, the lift of the sternum, the hips reaching up and back. An exhale and I’m back at the top of the mat. There are soft footsteps behind me as my teacher’s hands, moving quickly and skillfully, find my clavicle. My heart opens.
Het is een standaardaanpassing in yoga. Het is ook een die ik uit mijn dagen herken lang voordat yoga, wanneer mijn grootmoeder mijn schouders terug zou trekken en in mijn oor zou fluisteren, rechtop rechtop sta.
Mijn grootmoeder was mijn eerste yogaleraar. Ze heeft nooit het eerste geweten over yoga, hoewel haar levensverhaal haar tussen de grote wijzen zou kunnen plaatsen. Ze ontving haar instructie in de Yama's en Niyamas door een tiener te zijn tijdens de Grote Oorlog. De depressie, een andere wereldoorlog en twee moeilijke huwelijken volgden.
Ze sprak niet over die dagen. Nadat ze hen had doorstaan, ontwikkelde ze een vrede die grote pijn overstak. Haar praktijk was niet op een mat of in meditatie, maar bij het opvoeden van kippen en het verzorgen van tuinen. Werken als lasser tijdens de oorlogsinspanning. Het verbinden van de knie van een kind met dezelfde precisie als het naaien van een rok. Kleinkinderen onderwijzen De doos stap op de zwart -witte tegels van haar keuken, onze voeten op de hare. Kaarten schuifelen, potten roeren. Hout hakken, water dragen.
Mijn leraar, Tina, komt terug naar mijn mat terwijl ik naar de grond reik in Prasarita Padottonasana A. Ze laat haar hand op mijn hoofd rusten en instrueert, duwt in mijn hand. Ik kan mijn hele wervelkolom op haar keu voelen verlengen.
Er is geen specifieke reden waarom ik Tina vertrouw. Het is een geleerd gevoel, dit vertrouwen. Vrijwel hetzelfde als wat ik voelde om naar het huis van Detroit van mijn grootmoeder te haasten met een geheim of een probleem. Zittend op haar achterste buig terwijl ze de was in de tuin hing waar ze de babylichamen van mijn ooms en tantes begroef. Ik stel me voor dat haar kracht, het planten van rozenstruiken waar grafstenen hadden moeten zijn en elke dag terugkeren om ze water te geven. Ik heb een fantasie om dat huis te kopen, mijn oude dag door te brengen met het verzorgen van haar bloemen.
Mijn wervelkolom wendt in tarivrtta trikonasana. Tina instrueert ijver en geduld en herinnert ons eraan om te kijken waar zowel comfort als pijn ons lui, slordig kunnen maken. Controle is een misvatting, maar het is een leugen dat we onszelf vertellen om zich veilig te voelen als we dat niet zijn. Duw te ver en zie jezelf vallen.
Dit is een waarheid die ik diep in mijn botten ken. Het probeert te leiden tijdens de wals. De bluf over de kaarttabel. Als u de sieraden van uw grootmoeder wordt beloofd, wetende dat ze moet sterven om het te dragen.
mannelijke modellen van abercrombie
We leren deze lessen naast hun heupen bij gootstenen staan. We leren leunen in onze kwetsbaarheid, groeien in deze wereld met een hand op onze rug, een vinger die onze kin optilt. We zijn niet geboren Warriors. Iemand moet ons eerst vertellen waar we onze voeten moeten plaatsen.
In de laatste levensjaren van mijn grootmoeder raakte haar geest verloren in de dikke mist van Alzheimer. De fasen van deze manifestatie waren in eerste instantie geleidelijk en later dramatisch. Eerst vergat ze een pot op het fornuis; Later vergat ze mijn gezicht. Soms gleed ze in gewelddadige, strijdlustige afleveringen, terwijl geesten uit haar verleden uit donkere hoeken kwamen om haar te kwellen.
Terwijl ze ruzie maakte met schaduwen, zag ik direct hoe haar leven niet altijd zo liefdevol en vriendelijk was geweest. Ook zij vond een praktijk door de ontberingen, stabiliseerde zichzelf door een kennis te ontwikkelen van haar eigen ware wezen en zijn aangeboren potentieel, de schoonheid van haar ziel te smeden door aan het vuur te worden onderworpen.
tattoo-ideeën met volledige mouwen voor heren
Tijdens haar laatste dagen gleed ze in een stille mijmering van bewustzijn die ik hoop dat ik met mijn hele wezen stilte en vrede was. Ze zat op de bank met een kat gekruld aan haar zijde, handen geklemd, mediteren op een plek net buiten mijn begrip.
Ze was een typische yogi. En zij was mijn yogaleraar.
Het pad van de yogi is er een van veerkracht van de menselijke geest. De meest authentieke yogi's dragen niet noodzakelijkerwijs een strakke broek en doen handstanden. Ze dragen vaak schorten om hun taille, krullen in hun haar. Ze roeren potten en verzorgen tuinen. Ze moedigen ons aan en roepen ons over. Kom hier, lieve meid. Ga op mijn voeten staan, houd mijn hand zo vast. Laat me je een dans leren.
We hoeven niet de wereld over te gaan om de teruggetrokken monniken te vinden. We hoeven geen duizendjarige lijnen of gerenommeerde instructeurs te zoeken. Vaak moeten we gewoon onze eerste leraren erkennen.
Terwijl ik de Shala verlaat, laat ik een speciaal gebed achter voor mijn grootmoeder, wetende dat ze bij me is. Zij is degene die me hierheen heeft gebracht.
