Gelukkig land

In april 1987 werd Jigme Singye Wangchuck de jonge monarch van Bhutan, een kleine Himalaya -natie ingeklemd tussen de gespierde schouders van India en China werd geïnterviewd door de Financiële tijden. Gevraagd naar de ontwikkeling van Bhutan, die in een slakken tempo bewoog in vergelijking met die van Nepal en Thailand, bood Wangchuck een antwoord dat onmiddellijk de annalen van de Bhutanese legende binnenkwam. Bruto nationaal geluk, verklaarde hij, is belangrijker dan het bruto nationaal product.

De opmerking van koning Wangchuck verzinkte zijn volk, die al een manier zochten om hun diep gehouden Tibetaanse boeddhistische overtuigingen te verzoenen met het obsessieve materialisme van de postindustriële wereld. En het leidde tot een debat over een kwestie dat Amerikanen, ondanks de beloften van de onafhankelijkheidsverklaring, nooit helemaal hebben begrepen. Wat is geluk, en hoe cultiveert een overheid deze ongrijpbare staat in de harten en geesten van haar burgers?

In het land van de draak

Na de Tweede Wereldoorlog, toen de Verenigde Naties over de hele wereld de ontwikkeling begonnen te leiden, werd alles gezien door de lens van economische groei: wegen en luchthavens, dammen en mijnbouw. Later denk ik dat de wereld zich realiseerde dat in deze zoektocht naar economische ontwikkeling veel landen hun ziel hadden verloren, zegt Kinley Dorji, hoofdredacteur van Kuensel, De nationale krant van Bhutan. Hun cultuur was verdwenen, hun omgeving was verdwenen, hun religieuze erfgoed was verdwenen. Bhutan's benadering van ontwikkeling, bruto nationaal geluk, is een verduidelijking van dat proces.

Bhutan is ongeveer een derde van de grootte van Nepal, die naar het westen ligt, net voorbij een stukje India. Het boeddhisme arriveerde daar in de zevende eeuw, rond dezelfde tijd bereikte het Tibet. (Padmasambhava, the great Tantric mystic whose esoteric teachings mesmerized Nepal and Tibet, is also revered in Bhutan.) Some of the early settlers who traveled from Tibet to Bhutan called themselves Drukpa, or dragon people, and the name Druk Yul (Land of the Dragon) is what ethnic Bhutanese still call their country.

Banden van krijger -monniken veegden door de regio tot de 17e eeuw, toen een krachtige Drukpa -abt die zichzelf Shabdrung noemde (aan wiens voeten men zich onderwerpen) de controle in beslag nam. Shabdrung dreef een golf van Tibetaanse indringers weg, verpletterde een interne rebellie door concurrerende lama's en begon het proces van het verenigen van Bhutan. Onder Shabdrung bouwde de Drukpa fortachtige kloosters genaamd gong Massale citadellen die nog steeds dienen als de religieuze en administratieve centra van Bhutan.

Om dit tijdloze land binnen te gaan en dit is pas mijn tweede keer in meer dan 20 jaar reizen in Azië, neem ik een korte maar spectaculaire vlucht tussen Kathmandu (de hoofdstad van Nepal) en Paro, waar de enige luchthaven van Bhutan zich bevindt. Na minder dan een uur valt de druk luchtstraal over dik beboste uitlopers en landt aan de landingsbaan, 7.300 voet boven zeeniveau. Ondanks hun nabijheid zijn Nepal en Bhutan werelden uit elkaar. Landend in Bhutan ben ik opnieuw verbaasd door de Sylvan Mountains, Sweet Air en bruisende rivieren. Het is ver verwijderd van de Kathmandu -vallei, die in de droge lente ligt onder een pall van vervuiling, omringd door ontboste heuvels en giftige, anemische stromen. Het meest dramatisch van alles is de relatieve leegte van Bhutan: de totale bevolking van het land (vanaf 2002) is minder dan 700.000, vergeleken met 25 miljoen voor Nepal.

De verbluffende verschillen tussen Bhutan en Nepal zijn niet toevallig. Meer dan al zijn Zuid -Aziatische buren heeft Bhutan een obsessief nationalisme gecultiveerd, gedreven door een krachtig vermoeden van verandering. In sommige opzichten lijkt het meer op een ongerepte religieuze retraite of een exclusieve countryclub dan op een soevereine staat.

Deze mentaliteit werd duidelijk zichtbaar in de late jaren 1980, toen de regering van koning Wangchuck, die de exploderende Hindoe-Nepali-bevolking in het zuiden van het land beschouwde als een bedreiging voor de Drukpa-identiteit van Bhutan, wanhopige stappen ondernam. Het verplichtte een dresscode, waarbij mannen en vrouwen de traditionele Robelike moesten dragen Gho En denken, respectievelijk tijdens kantooruren en tot formele gelegenheden. Wandelend door de straten van Thimpu, de rustieke hoofdstad van Bhutan, heb ik het gevoel dat ik op de set van ben Star Trek Een aflevering waarin de bemanningsleden zich op een planeet van schijnbaar volgzame, pyjama-geklede vreemden bevinden. Bhutanese volwassenen gevangen in T-shirts worden een boete of gedwongen om een ​​week door te brengen op een werkploeg.

Ook in de late jaren '80 werd Dzongkha de officiële taal van Bhutan gemaakt, en Mahayana -boeddhisme zijn officiële religie. Uit de context gehaald, kan dit beleid als fascistisch worden gelezen. Maar wanneer men in de regio kijkt naar de brutale bezetting van Tibet, de hersenloze ontwikkeling van Nepal en de religieuze strijd van India Bhutan om zijn nationale identiteit te homogeniseren zinvol. Allemaal figuur in het grote experiment van koning Wangchuck om zijn land als een hechte gemeenschap te behouden en het verlichte doel van grof nationaal geluk te bereiken.

De vier pijlers van geluk

Het probleem met een beleid als bruto nationaal geluk is meteen duidelijk voor iedereen die heeft gewerkt in buitenlandse hulp of ontwikkeling: geluk is ongrijpbaar. Hoe meet je het? Hoe weet de regering dat het haar doel heeft bereikt?

Aan de rand van Thimpu, langs de oevers van de rivier, staat een ongemarkeerd stucwerkhuis tussen een overwoekerde tuin en een kleine houtmolen; Het is het centrum voor Bhutan Studies. Ik beklim een ​​korte vlucht van stoffige cementtrappen en kom aan bij een houten deuropening, geblokkeerd door een hangend Tibetaans tapijt. Ik heft het zware gordijn op en ga verbaasd. Binnen is een hightech hol gevuld met computers en serieuze onderzoekers, van wie een man, een man genaamd Sonam Kinga, vooruit stapt om mij te begroeten. Kinga is gekleed in een slimme zwart -witte gho. Zijn ovale bril is perfect gekoppeld aan zijn knappe, symmetrische gezicht. Hij spreekt snel en legt een net kader rond de abstracte notie van bruto nationaal geluk.

Geluk is verder dan meting, staat hij toe. Het is een ultieme staat waar we naartoe werken. Maar er zijn middelen die je daarheen brengen. En het zijn die middelen die kunnen worden gekwantificeerd. Het centrum, zegt Kinga, heeft boeddhistische principes gebruikt om vier specifieke pijlers te identificeren waarop bruto nationaal geluk berust: goed bestuur, cultureel behoud, milieubehoud en economische ontwikkeling. Elk van deze, geeft hij toe, heeft kwaliteiten die nooit zijn en nooit kunnen worden gekwantificeerd, maar elk kan objectief worden geanalyseerd.

Laten we cultureel behoud nemen, zegt Kinga. We hebben ongeveer 2.000 kloosters in dit land. Het feit dat ze nog steeds actief zijn, dat ze worden ondersteund door de staat, dat er monniken zijn die doen wat ze al eeuwen doen, is een tastbaar aspect van cultureel behoud. We kunnen het aantal monniken tellen dat studeert; We kunnen het aantal oude kloosters tellen en hoeveel nieuwe worden gebouwd. Wat wij niet Tellen is de culturele impact van dit alles de waarde van het levend houden van deze tradities.

Net als elke andere Bhutanese waar ik mee spreek, ziet Kinga bruto nationaal geluk als een persoonlijk, evenals een professioneel doel. Het is een manier van leven, het bevorderen van nationalisme en spirituele praktijk. In de Bhutanese samenleving is de koning de verenigende kracht, zegt hij. Hij is niet alleen een politieke figuur; In de kern is hij een boeddhistische leider. De wijsheid van onze koning in het integreren van wijsheid en mededogen met wetenschappelijke methoden en benaderingen is het fundament van ons nationale beleid. Wanneer we elk aspect van het Bhutanese leven afbreken, zijn er weinig plaatsen waar de overheid niet binnenkomt. Niet als een tussenliggende kracht, maar als een kracht die het initiatief van privé -mensen aanvult.

Scholen worden overal opgericht, ondanks het feit dat Bhutan, Kinga me herinnert, intens agrarisch is. (Ongeveer 85 procent van alle Bhutanese zijn boeren.) Onderwijs is gratis tot op het universiteitsniveau, en de overheid biedt universiteitsbeurzen, voor studie thuis of in het buitenland, aan studenten met kwalificatietestscores. Kinga vinkt enkele extra voordelen af ​​van een Bhutanese onderwerp: medische zorg is voor iedereen gratis; Een nationaal pensioenplan, ontworpen om de afnemende rol van de uitgebreide familie te versterken, is zojuist vrijgegeven; Zwangerschapsverlof is drie maanden voor vrouwen, 15 dagen voor nieuwe vaders.

Eco-verlichting

De regering van Bhutan is ook diep geïnvesteerd in de derde pijler van bruto nationaal geluk: de omgeving van het land. Een strategie voor het beschermen van het milieu van de natie is de strakke controle van het toerisme. Er zijn vóór 1974 geen toeristen toegelaten tot Bhutan. Het beleid is sindsdien ontspannen, maar het aantal bezoekers is nog steeds strikt beperkt. In 1998 zwermden een half miljoen buitenlanders in Nepal; Bhutan gaf slechts 5.000 toe. En met alle bezoekers in rekening gebracht van ongeveer $ 250 per dag (inclusief transport, accommodatie, een gecertificeerde gids en alle pepers die je kunt eten), zie je niet veel choestring -backpackers.

Zelfs deze beperkte hoeveelheid toerisme wordt belegerd. Onlangs, toen Kuensel woedend brieven liep, meldden dat toeristen de lokale bevolking op een traditioneel boeddhistisch festival hadden overtroffen, over het tempelterrein liepen en hun camcorders in de gezichten van de dansers duwden, begonnen sommige Bhutanezen te vragen of ze vroegen of elk .

Als het gaat om het behoud van hun natuurlijke omgeving, zijn de Bhutanezen echter van één geest. Bijna elke goed opgeleide burger kan statistieken reciteren over de verbazingwekkende biodiversiteit van het land. Bhutan herbergt 165 soorten zoogdieren en meer dan 675 soorten vogels. Er zijn 600 soorten orchideeën alleen en meer dan 300 medicinale planten die de Bhutanese nog steeds traditionele geneeskunde beoefenen, zoals onderwezen in de boeddhistische sutra's. De Bhutanese toewijding aan het behoud van het milieu is niets minder dan inspirerend en zou kunnen dienen als een model voor de wereld in het algemeen. Eén anekdote geeft de diepte van deze verbintenis aan. Een paar jaar geleden installeerden inwoners van Phobjikha Valley, beroemd om zijn migrerende kranen, trots elektriciteit in hun dorp. Snel werd echter ontdekt dat sommige kranen in de elektriciteitsleidingen vlogen. Dus scheurden de dorpelingen ze neer en schakelden over naar zonne -energie.

Er zijn veel andere voorbeelden van dit soort ecofvriendelijkheid. Plastic zakken, de vloek van de ontwikkelingslanden, zijn verboden; Dat geldt ook voor tweetaktmotoren. En de overheid heeft onlangs stoere wetten voor brandstofkwaliteit geïntroduceerd. Vissen in de meeste rivieren is verboden, net als jagen. Vee grazen, dat de Amerikaanse Midwest zo heeft verwoest, is beperkt. Logging is beperkt en de mijnbouw wordt strikt gecontroleerd. 2 juni is Coronation Day, maar de koning heeft pracht en parades ontmoedigd, de vakantie Social Forestry Day verklaard en scholen en gemeenschappen gevraagd om bomen landelijk te planten. Ten minste 60 procent van Bhutan blijft onder bosdekking, en een kwart van het landoppervlak is beschermd, inclusief enorme migratiecorridors, waardoor dieren in het wild niet gehinderd door de Indiase staat Assam naar China kunnen passeren.

Deze inspanningen die we leveren bij milieubescherming zijn niet nieuw, stelt Sonam Kinga. Ze worden niet gedragen door de nieuwste rages of zorgen van vernietiging. Ze zijn altijd een deel geweest van het Bhutanese sociale leven en gedrag, verweven met de invloed van het boeddhisme in onze samenleving. Het is een integraal onderdeel van bruto nationaal geluk.

Hij legt bijvoorbeeld uit, we beschouwen bomen of rivieren niet als louter biomassa. We zien ze als levende entiteiten. Rocks zijn de verblijfplaats van bepaalde goden die de bescherming van een gemeenschap garanderen. Sommige dieren, zoals het hert of de tijger, zijn de steunen van lokale goden. Dus de invloed van het boeddhisme is hier altijd een sleutelfactor geweest in het behoud. En niet alleen van flora en fauna maar zelfs van niet -menselijke geesten. Ons concept van bescherming reikt verder dan de fysische biosfeer.

Een intense eenheid met het boeddhistische thuisland lijkt de Bhutanese persoonlijkheid te definiëren. Op een avond stop ik voor een schot van Dragon's Breath, een lokale rum doordrenkt met Bhutanese pepers in de populaire Benez Bar. Daar ontmoet ik Tshewang Dendup, een jonge Bhutanese journalist die onlangs is teruggekeerd van 18 maanden aan de Universiteit van Californië, Berkeley. Wanneer ik Dendup vraag of hij in de verleiding kwam om in Amerika te blijven, gaat hij ongelovig naar me. Zoals bijna elke Bhutanese die in het buitenland is opgeleid, vloog Dendup naar huis op het moment dat zijn studies eindigden. Staande in César Chávez Park, met San Francisco over de baai en de Berkeley -heuvels achter me, wist ik dat ik op een machtsplaats was, zegt hij, knikkend. Maar het heeft me nooit verleid om in de VS te blijven. Ik verlangde voortdurend naar een dosis Himalaya -gezond verstand.

Camelot East

Op een ochtend kleden drie Bhutanese vrienden me aan in een geleende gho. Het lijkt zo goed als iedereen om de Bhutanese levensstijl van binnenuit te ervaren. Ik vind het kledingstuk zowel een zware als bevrijdende soort zware badjas. Aldus gekleed vertrok ik met mijn gids voor Simtokha, op de zuidelijke helling van Thimpu Valley. Hier ligt de oudste Dzong van Bhutan, gebouwd door Shabdrung in 1627. Tegenover de Dzong is een middelbare school, die net heeft uitgesteld voor de lunch. Ik wandel de weg op, stop de kinderen en vraag twee dingen: hun eigen definities van geluk en of ze denken dat hun regering echt om hen geeft.

'lange krullende kapsels voor mannen'

Geluk betekent vrede, mijnheer, zegt een jongen genaamd Sonam Dorji. Als er vrede is, komt er natuurlijk geluk. Nee, mijnheer?

De regering van Bhutan probeert geluk te creëren, en het geeft om mij en mijn vrienden, weerspiegelt Yeshi Chudu. Mijn leven in Bhutan is erg gelukkig, is het eens Sonam Chuityi. Ik maak me niet zoveel zorgen, zowat mijn studies. En ja, de overheid geeft om ons. De koning geeft prioriteit aan de jeugd van Bhutan! Ik luister naar dit alles in ontzag; Het is niet de reactie die je op veel Amerikaanse middelbare scholen zou krijgen. Aan de andere kant hebben de opmerkingen een griezelig gescripte ring. Ik grijns en begrijp waarom sommige reizigers naar de Bhutanese verwijzen als Stepford -boeddhisten.

De sleutel tot dit fenomeen Bhutan als Camelot East is het enige dat de meeste buren van Bhutan, vooral arme Nepal, missen: het sterke leiderschap van een slimme boeddhistische koning. Een van de meest opvallende bezienswaardigheden die ik in Bhutan heb gezien, is een foto van King Jigme Singye Wangchuck, nu in zijn late jaren 40. Hij is een opmerkelijk knappe man. Op de foto wordt Wangchuck met een pittige rode gho gehurkt, het hoofd enigszins gedraaid en luistert aandachtig naar een jonge jongen. Samen met kniezakken heeft de koning een paar stevige wandelschoenen. Hij lijkt elke centimeter de monarch van een volk scherp en bezorgd, majestueus maar toegankelijk.

En in de beste traditie van de boeddhistische heerschappij is de koning toegankelijk. Elke Bhutanese burger met een klacht kan hem of zichzelf planten op het pad van de koninklijke motorcade, die een ceremoniële sjaal vasthoudt, een Kopné. Zijne Majesteit is gedwongen te stoppen en de petitie te horen. Als hij denkt dat de zaak verdienste heeft, verwijst hij naar de Royal Advisory Council, het Bhutanese equivalent van het Amerikaanse Hooggerechtshof het verschil is dat de Raad boeddhistische adepten omvat.

Ik ontmoet raadslid Gembo Dorji in zijn reserve maar modern kantoor in Tashichhoe Dzong, een uitgestrekte witte compound die dient als de Capitol Hill en het centrale bisdom van de natie. Dorji, nu 37, verliet de universiteit en werd een monnik op 21-jarige leeftijd. Een rustige, bijna onhoorbaar zacht gesproken man, hij draagt ​​een kastanjebruin en een geel gewaad en een omvangrijke casio op zijn pols. Een roestkleurige Kopné, gedrapeerd over zijn linkerschouder, identificeert hem als lid van het hoogste hof in het land.

Ik vraag de raadslid om uit te leggen hoe een boeddhistische rechterlijke macht bijdraagt ​​aan goed bestuur, een van de vier pijlers van bruto nationaal geluk. Wij in Bhutan hebben onze cultuur zo lang bewaard, tussen zeer krachtige landen, alleen vanwege het boeddhisme, zegt hij. Morele opleiding is dus erg belangrijk. Wij geloven dat echt geluk alleen van binnenuit kan komen.

Is er zoiets als fundamentalistische boeddhistische wet, vraag ik, met gebruikelijke straffen en straffen?

Onze wet is absoluut gebaseerd op boeddhistische principes, antwoordt hij. Maar het spreekt geen straffen uit. Er is geen doodstraf. Levensleven is de hoogste boete of annulering van een zakelijke licentie voor een zakenman. We wegen de prioriteiten van elk geval dat we moeten aanpakken.

Is er een poging gedaan om criminelen te rehabiliteren met behulp van boeddhistische principes?

Nog niet, geeft hij toe. Ze gaan gewoon naar de gevangenis. Maar wanneer een zaak naar onze raad komt, proberen we de situatie zo medelevend mogelijk te bekijken met een begrip voor motivaties zoals woede, jaloezie en passie en kijken of deze kan worden geregeld door wederzijds begrip. We bellen de indiener die het beroep heeft ingesteld en hem toestaan ​​zijn mening te geven. Vervolgens leggen we manieren uit om tot een begrip of overeenkomst te komen, gebaseerd op boeddhistische principes. De eiser krijgt 10 dagen of twee weken, en gedurende deze tijd proberen ze te denken en de kwestie te bespreken met mensen die hen goed advies kunnen geven. In veel gevallen werkt het.

Dit perspectief op de wet is intrigerend, zoals het lijkt depersonalisatie misdaad. De daad van oordeel wordt een kans voor boeddhistische praktijk en spirituele groei. Hoe zou onze samenleving kunnen veranderen, vraag ik me af of we probeerden criminele handelingen te bekijken van seksueel misbruik tot terroristische bombardementen door de lens van compassie in plaats van walging of wraak? Onze straffen kunnen stijf blijven, maar ons vermogen om toekomstige misdaden af ​​te buigen zou veel groter zijn.

Het probleem met nationalisme

Bhutan is een opmerkelijke plek en het concept van bruto nationaal geluk is onweerstaanbaar. Maar het koninkrijk, ondanks zijn toeristische propaganda, is niet Shangri-La. Net als democratie, bedrijfsethiek of onmiddellijke koffie, is het doel een theoretische doel die al dan niet kan worden gerealiseerd.

De obstakels voor bruto nationaal geluk, verklaart Kuensel Editor Kinley Dorji, zijn de obstakels voor Bhutan. We zitten in het Zwitserse café, lunchen op samosas en appelsap. Ik verwacht dat Dorji zich concentreert op de twee doornige politieke crises van Bhutan. Assamese militanten in het Jungly South, vechten voor een thuisland, hebben de grens overgestoken en India vanuit Bhutan aangevallen. New Delhi heeft represailles bedreigd, maar Bhutan probeert met de rebellen te redeneren. (Terwijl dit verhaal ging afdrukken, had het kleine Bhutanese leger de opstandelingen in gewapend conflict ingeschakeld.) Dan is er de gênante kwestie van ongeveer 100.000 Nepalese vluchtelingen, waarvan veel families generaties lang in Bhutan woonden. Deze mensen werden in de late jaren tachtig opgestart uit Bhutan, nadat Census -cijfers suggereerden dat ze uiteindelijk de inheemse Drukpa zouden overtreffen. De meeste zijn nu in groezelige kampen in het zuiden van Nepal.

Maar de belangrijkste zorg van Dorji blijkt televisie een ontembare kracht te zijn, die slechts vijf jaar geleden bij Bhutan wordt geïntroduceerd en bijna als een luchtinvasie. Toen satelliet -tv in 1999 arriveerde, zegt Dorji, Kuensel Brieven ontvangen van noodlijdende kinderen die een dosis van de wereldworstelingsfederatie hadden gekregen. We hebben het over een generatie kinderen die in een sterke boeddhistische omgeving zijn opgegroeid, zegt hij. Nu schreven ze ons en zeiden: Waarom slaan deze volwassen mannen elkaar zo genadeloos? Waarom?' Ze waren erg gestoord. Dorji zucht. Vandaag accepteren ze het natuurlijk.

Dit is iets van een understatement. Overal in Thimpu merk ik dat kinderen T-shirts dragen met sterren van de WWF-vloeren elkaar met vrolijke smackdowns. Baywatch En MTV T-shirts are equally popular. There’s little doubt that violent En explicit shows affect social behavior, especially that of young men. During my stay, a Western woman was molested while walking alone through Thimpu—the first time something like that had occurred, an aid worker tells me. The values instilled by our parents, the oral tradition, grEnfathers’ stories around the fire at night—that’s what television has replaced, Dorji declares.

Het is vreemd om een ​​krantenredacteur de media de schuld te geven van de ellende van zijn land. Maar Dorji, wiens negen- en 11-jarige zonen enorm zijn Baywatch Fans, is echt bedroefd. Hij wil dat boeddhistische idealen en ethiek in het leven van kinderen worden gebracht, beginnend op het niveau van de basisschool. Hij vindt dat die waarden deel moeten uitmaken van het curriculum en worden geïntegreerd in schoollezingsmateriaal en dat moderne ouders, met hun moderne zorgen, niet langer betrouwbare bronnen van boeddhistische training zijn. Bhutan is een klein land, ingeklemd tussen twee grote landen, zegt hij. De principes van bruto nationaal geluk worden samengevoegd met ons overleven. Bhutanese mensen, vooral de jongere generatie, moeten opgroeien om de nationale identiteit te waarderen: ons culturele, religieuze en milieu -erfgoed. Als dat wordt begrepen, zullen de mensen weten hoe ze met al hun problemen kunnen omgaan.

Sommige mensen, hoe dan ook. De belangrijkste vlieg in de zalf van bruto nationaal geluk, voor mij, is dat niet Seks en de stad Maar het zeer xenofobe nationalisme dat Bhutan in staat heeft gesteld te overleven in een bijna ongerepte staat.

Dit is echt duidelijk op straat. Terwijl ik langs Norzin Lam loop (een weg die centraal Thimpu doorbreekt), die is bekleed met houten winkels en dik met voetgangers, denk ik aan hoe kleding een geweldige equalizer kan zijn, maar in Bhutan vertoont het een onmiddellijk onderscheid tussen de inheemse bevolking en alle andere. Afgezien van westerlingen, die zijn vrijgesteld van de kledingvoorschriften, zijn de enige mensen die niet in de nationale kleding zijn, die van Indiase en Nepalese oorsprong, die voortdurend worden herinnerd dat ze geen bhutanese burgers zijn en dat zullen zijn.

Onverlichte beleid

Een uur rijden ten westen van Thimpu, de stad Paro is als een Wild West Town: twee verdiepingen tellende gebouwen met geschilderde gevels en met de hand geletterde borden, mannen loungen tegen houten muren, stofduivels wervelen door de hoofdstraat, die oude vrouwen in de deur lopen met zakdoeken die over hun gezichten drukken.

In Paro ontmoet ik een Zwitserse hulpverlener die ik Reno bel, die me genoeg geeft om op te kauwen met betrekking tot het lot van niet-Drukpa-inwoners. Er zijn zeven rangen van Bhutanese burgerschap en verblijfsstatus, zegt hij, die kan worden gewijzigd op basis van gedrag. Als een Bhutanese bijvoorbeeld met een buitenlander trouwt, daalt zijn of haar beoordeling. En degenen zonder een niet -objectiekaart kunnen geen paspoorten krijgen of banen voor ambtenaren vinden. Dit nationalistische beleid werkt soms zelfs tegen de Bhutanese, als ze toevallig van Nepalese oorsprong zijn. Als de zoon van de zus van je oom in een vluchtelingenkamp in Nepalese zit, zegt Reno, merkt je misschien dat je wat moeilijkheden hebt.

This isn’t ethnic cleansing but passive-aggressive behavior that makes non-Drukpa feel like second-class citizens. Bhutan isn’t like Africa, where they kill each other with machetes, Reno says. But the authorities can prevent so-called southern Bhutanese from getting good jobs and slowly get rid of them that way.

Een ironie is dat zoveel Drukpa nog steeds afhankelijk is van traditionele Tibetaanse geneeskunde, goed opgeleide indianen en Nepalese hebben de neiging om te dienen als hun artsen en zorgverleners. En veel Zuid -Aziaten werken in Bhutan over onderwijs- en boekhoudcontracten.

Later, in een klein Paro-restaurant, word ik vergezeld door Drolma (niet haar echte naam), een 23-jarige vrouw met een breed, grijnzend gezicht. Ze is duidelijk van Nepalese afkomst. Ga naar Zuid -Bhutan en je zult zien wat er echt gebeurt, zegt ze rustig. Wanneer de ministers naar de stad komen, kunnen de Nepalese hen niet ontmoeten. En het is altijd de Drukpa die de vooruitgang, de promoties en de mogelijkheden om in het buitenland te studeren krijgen. Ze schudt haar hoofd.

Hoewel Drolma in Bhutan werd geboren, is ze geen burger; Haar identiteitskaart labelt haar klasse 6, een niet -nationale inwoner. Maar ze haat Nepal, en er is geen werk in India, dus ze blijft in Bhutan totdat haar status is ontdekt en ze is eruit geschopt. Nepalese die hier wonen, hebben geen mensenrechten, zegt ze, schouderophalend. Bruto nationaal geluk? Ik denk het niet.

Stel je alle mensen voor

Geen enkel land, zelfs geen Himalayaans koninkrijk gebaseerd op boeddhistische principes, is perfect. Maar Bhutan heeft tenminste een raamwerk voor zelfverbetering en een geweten over zijn acties. En het land is bezig met het creëren van een nieuwe grondwet. Het conceptdocument zit bijvoorbeeld vol met prachtige zinnen, het geeft onvervreemdbare rechten aan dieren in het wild en bomen en aan mensen. Het transformeert Bhutan in een constitutionele monarchie, geregeerd door een raad van ministers. De meest verbazingwekkende, het bevat op Wangchuck's aandringen een clausule waarmee de koning uit de troon kan worden verwijderd als zijn onderdanen het vertrouwen in zijn heerschappij verliezen.

Eén ding over Camelot: het zou niet als een republiek hebben gewerkt. Veel Bhutanese vrezen dat de regering door de mensen te veel verandering is, te snel. Ze weten niet zeker of Bhutan klaar is voor democratie en wijzen op de corruptie in Nepal en India als voorbeelden van wat de nieuwe grondwet zou kunnen brengen. We hoeven niet te haasten of gelijke tred te houden met de moderne wereld, staat erop dat Pema (nogmaals, niet haar echte naam), een gearticuleerde verpleegster. Ja, democratische principes zijn waar we naar streven. Maar we moeten ze meenemen naar onze eigen context, zonder noodzakelijkerwijs te volgen wat andere mensen hebben gedaan.

Terwijl Bhutan zich voorbereidt om enkele Amerikaanse politieke en culturele waarden aan te nemen (van het creëren van zijn eigen Bill of Rights tot Broadcasting Seks en de stad ), een vraag die mij bedevelt. Hoe kunnen de Verenigde Staten veranderen als onze regering en mensen de mantel van een superkracht opzij zetten en zich richten op geluk als het uiteindelijke doel van ons nationale en individuele leven? Het is een frustrerend onderwerp, omdat de middelen om een ​​dergelijke samenleving te creëren duidelijk binnen onze middelen ligt. Maar middelen zijn niet genoeg. Het cruciale ding, zoals de Dalai Lama heeft opgemerkt, is motivatie en de onze is gecompromitteerd door tientallen jaren van zakelijke hebzucht, persoonlijk materialisme en sitcom -herhalingen.

formele kleding voor mannen

Toch kunnen we blijven hopen op een verlicht Amerikaans tijdperk een tijdperk waarin onze nationale politiek gebaseerd is op mededogen in plaats van hebzucht. Op dat punt komen is misschien niet moeilijker, dan het oplossen van een beroemde boeddhistische koan: wie is dapper genoeg om de bel uit de nek van de felle leeuw te losmaken?

Antwoord: Degene die het daar in de eerste plaats bond.

Jeff Greenwald (www.jeffgreenwald.com), een SV Bijdragende redacteur schreef over de ethische implicaties van spirituele reizen naar Birma voor ons nummer van november 2003.